ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΙΕΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ!!!

Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο με χιουμοριστική διάθεση και χωρίς σκοπό να αποθαρρύνει τους νέους, ιδίως αυτούς που έχουν ήδη κάνει την επιλογή τους (μην σκίσετε ακόμη το πτυχίο σας, ανοίγει πολλές πόρτες - για κάποιους και παράθυρα). Πάντως εγώ σας προειδοποίησα...

Η παρακάτω ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και κάθε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις, πρόσωπα και γεγονότα είναι τυχαία.

ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΙΕΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ!!!

Με έπιασε η ρομαντική μου διάθεση όταν επέλεγα δέσμη και αποφάσισα τελικά να σπουδάσω νομική. Θα αγόρευα στο όνομα της Δικαιοσύνης στις δικαστικές αίθουσες και όλοι θα κρεμόντουσαν από τα χείλη μου, θα υπερασπιζόμουν με σθένος και πάθος το δίκαιο των αδυνάτων, θα απολάμβανα την εκτίμηση και το σεβασμό των συμπολιτών μου και οι γονείς μου θα καμάρωναν όλο υπερηφάνεια για την κόρη τους που κατάφερε να συνδυάσει με επιδεξιότητα τους ρόλους της πετυχημένης δικηγόρου και της στοργικής μητέρας και συζύγου!

Φευ! Το μεγαλύτερο ποσοστό των δικηγόρων θα επέλεγε άλλο αντικείμενο σπουδών αν γυρνούσε το χρόνο πίσω, ενώ μάλιστα κάποιοι δηλώνουν γλαφυρά ότι θα προτιμούσαν να γονιμοποιούν ελέφαντες στο Νέο Δελχί, παρά να είναι δικηγόροι στην Ελλάδα. Για πολλούς και διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων:

• Όλοι θεωρούν ότι ο δικηγόρος είναι παντογνώστης. Πρέπει να γνωρίζεις τα πάντα σχετικά με το ελληνικό χαοτικό νομικό σύστημα, ΟΛΑ, ό,τι έχει σχέση με την τροποποίηση της τροποποίησης του νομοθετικού διατάγματος του 1952, την υπουργική απόφαση για τα εκτροφεία γουνοφόρων ζώων και τις ρυθμίσεις για την κυριότητα σμηνών από μέλισσες που αποδήμησαν και αναμίχθηκαν. Και όχι μόνο τα νομικά θέματα, αλλά και την τεχνική ορολογία επί παντός επιστητού, όλα όσα αφορούν στις μελέτες για τα έργα δομημένης καλωδίωσης, τη φορολογία της υπεραξίας μη εισηγμένων μετοχών, τα επιδόματα του προσωπικού του Ομίλου Ελληνικών Πετρελαίων και την κβαντική θεωρία του φωτός. Και όλα αυτά να τα γνωρίζεις στο πρώτο ραντεβού με τον πελάτη, ο οποίος όλο μυστικοπάθεια ζήτησε να σε συναντήσει για κάποια πολύ σοβαρή του υπόθεση χωρίς να σε προϊδεάσει για το αντικείμενό της, ώστε να προλάβεις ο έρμος να προετοιμαστείς. Και μόλις σου ξεφουρνίσει ότι η πολύ σοβαρή του υπόθεση είναι ότι ο κυρ-Μήτσος του χρωστάει 80 ευρώ και εσύ από μέσα σου βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που ξύπνησες από τα άγρια χαράματα για να έρθεις στο γραφείο τη μοναδική ώρα που τον βόλευε να συναντηθείτε, να σε κοιτάζει κι από πάνω σαν να είσαι τελείως καθυστερημένος και άσχετος επειδή δεν ξέρεις τι είναι το «στριφώνι» και το «πέτσωμα»!
• ΟΛΕΣ οι υποθέσεις είναι ζήτημα ζωής και θανάτου ή στην καλύτερη περίπτωση απλώς κατεπείγουσες. Ακόμη και το εξώδικο στην κυρία-Κατίνα από απέναντι που ταΐζει τα αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς και μαζεύονται όλα κάτω από το σπίτι του πελάτη σου. Ναι, ακόμη και για αυτό θα σου τηλεφωνήσει στις 3 το μεσημέρι που ενοχλήθηκε ο ίδιος από τα γαυγίσματα και θα σου ζητήσει να το στείλεις χθες. Όχι αύριο, χθες! Και μη διανοηθείς να μην απαντήσεις στο κινητό, επειδή εκείνη την ώρα τρως, και σκεφτείς να τον καλέσεις μόλις τελειώσεις το φαγητό σου. Ή θα αναφωνήσει εξαγριωμένος «Που ήσουν και σε έψαχνα, πήρα και στο γραφείο και δεν ήσουν!» (γιατί το ξέχασες ότι είσαι εφημερεύον φαρμακείο και πρέπει να είσαι 24 ώρες το 24ωρο με το ένα χέρι στο τηλέφωνο και το άλλο στο πληκτρολόγιο), ή θα σε παίρνει ασταμάτητα και θα σου βγει το φαγητό από τη μύτη με 23 συνεχόμενες αναπάντητες κλήσεις παντού.
• Το ΑΓΧΟΣ!!! Το παραμικρό λάθος που κάνεις θα επιφέρει τη συντέλεια του κόσμου. Προθεσμίες παντού. Kατέθεσα προτάσεις για τη δικάσιμο του Οκτωβρίου; Έκανα δεύτερη επίδοση της διαταγής πληρωμής; Θυμήθηκα να φάω ή πίνω από χθες μόνο καφέ; Κίτρινα χαρτάκια κολλημένα παντού, πάνω στο φωτιστικό, στο τηλέφωνο, στην οθόνη του υπολογιστή, στο ψυγείο, στην τοστιέρα, στα όνειρά μου. Mια κλωστή δεμένη στο μικρό μου δάχτυλο, τηλέφωνα σημειωμένα βιαστικά με στυλό στο χέρι (να τα αντιγράψω κάπου πριν τα πλύνω, α, να ένα post-it), Πως; Πάλι άλλαξε ο νόμος; Το παιδί το πήρε κανείς από τον παιδικό ή πάλι με περιμένει θυμωμένο; Δεν πρόλαβα να μαγειρέψω, τι τηλέφωνο έχουν “τα Αδέρφια;”.
• Η αντίληψη ότι οι δικηγορίνες πρέπει να είναι ντυμένες με στενά κομψά ταγέρ και ψηλοτάκουνες γόβες. Πες μου αν μπορείς να πας και να έρθεις δέκα φορές από το γραφείο στην εφορία, στο Κτηματολόγιο, στα δικαστήρια, στην τράπεζα, στο Δημαρχείο μέσα σε μια ώρα ντυμένη όπως τις δικηγόρους στο “the Good wife”, και όλα αυτά μέσα στον καύσωνα, με βροχή, με χιόνι, με καταιγίδα. Και στο ακροατήριο μην εμφανιστείς χωρίς να έχεις επισκεφθεί προηγουμένως το κομμωτήριο και τις «τρε σικ μπουτικ» και έχεις το θράσος να θέλεις να λέγεσαι και δικηγόρος!
•  Η πεποίθηση των ανθρώπων στις κοινωνικές σου συναναστροφές ότι ενδιαφέρεσαι απόλυτα να μάθεις κάθε τι που αναφέρεται στα νομικά θέματα του παρόντος, του μέλλοντος και του παρελθόντος των δικών τους, των γνωστών τους και των γνωστών των γνωστών τους. Και ασφαλώς ότι είσαι διατεθειμένος να παρέχεις δωρεάν νομικές συμβουλές την ώρα που απολαμβάνεις το ποτό σου, κάνεις ηλιοθεραπεία, κουρεύεσαι, κάνεις μακροβούτια, μασουλάς το μεσημεριανό σου ή κυνηγάς το παιδί σου στην παιδική χαρά. Kαι το θράσος κάποιων συγγενών να σε πλησιάζουν στα σκαλιά της εκκλησίας την ώρα που βαπτίζεις το μονάκριβό σου, για να σε ρωτήσουν αν πρέπει να πληρώσουν την κλήση για παράνομη στάθμευση και τι μπορούν να κάνουν που το δέντρο του γείτονα τους κόβει τη θέα! Υποθέτω οι γιατροί τραβάνε χειρότερο ζόρι, αλλά πραγματικά, σας είναι αυτό καθόλου παρήγορο;
• Άνθρωποι που μέχρι χθες δεν είχες συναντήσει ποτέ, μιλάνε από τα πρώτα λεπτά της συνάντησης με κάθε περιττή και ανούσια λεπτομέρεια για την προσωπική τους ζωή, μπερδεύοντας τον ρόλο σου με αυτόν του εξομολογητή ή, κατά περίπτωση, του ψυχοθεραπευτή τους. Πόσο σχετική μπορεί να είναι η υπόθεση αγοράς ακινήτου με την αδιαφορία που δείχνει ο σύζυγος στα συζυγικά του καθήκοντα ή η υπόθεση απόδοσης μισθίου με τις ιστορίες από το στρατό; Έχω μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που διάλεξα τα καταραμένα πολυθρονάκια και δεν ακολούθησα τη συμβουλή του μέντορά μου οι καρέκλες στο γραφείο να είναι όσο το δυνατόν πιο άβολες!
• Για να μείνει ικανοποιημένος ο πελάτης, το δικηγορικό σου γραφείο πρέπει να έχει δύο γραμματείς, τρεις ασκούμενους, πέντε συνεργαζόμενους δικηγόρους, αίθουσα συνεδριάσεων, βιβλιοθήκη γεμάτη ράφια με χρυσόδετους τόμους, δέκα τουλάχιστον συνδρομές σε νομικά περιοδικά και σαλόνι αναμονής με πρωτότυπα έργα τέχνης (το αγαλματίδιο της τυφλής δικαιοσύνης με το σπαθί στο χέρι είναι must), να έχεις τελειώσει κάνα δυο μεταπτυχιακά, να κατέχεις διδακτορικό τίτλο σπουδών και να έχεις κάνει τουλάχιστον δέκα δημοσιεύσεις, αλλά η χρέωση των υπηρεσιών σου να αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη.
• Και τελικά, ό,τι και να λέει, ποτέ κανένας πελάτης δεν μένει ικανοποιημένος. Όταν ηττηθεί, φταίει πάντα ο χασοδίκης και τζάμπα έδωσε τόσα λεφτά, και όταν κερδίσει, είχε εξαρχής δίκιο και τζάμπα έδωσε τόσα λεφτά. Ακόμη και αυτός που σου σφίγγει το χέρι με δάκρυα ευγνωμοσύνης, σε λίγη ώρα κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του στο σχόλιο ότι όλοι ανεξαιρέτως οι δικηγόροι είναι ψεύτες και απατεώνες. Όλοι, βεβαίως βεβαίως…
• Συναναστρέφεσαι κυρίως με δικηγόρους, οι οποίοι, ελλείψει λοιπών ενδιαφερόντων, συζητούν μεταξύ τους μονίμως για τις υποθέσεις τους. Και οι οποίοι μονολογούν, επιχειρηματολογώντας με τις ώρες, σχετικά με το αν πρέπει να παραγγείλουμε κρέας ή ψαρικά, βγάζοντας τα απωθημένα τους που δεν μπορούν πουθενά αλλού να αγορεύσουν χωρίς να ακούσουν από τις πρώτες μόλις φράσεις «τελειώνετε κ. συνήγορε». Και όσοι φίλοι σου έχουν απομείνει από άλλους επαγγελματικούς χώρους, προτιμούν να κρεμαστούν με καραβόσκοινο από το ταβάνι, παρά να ξαναβγούν με την παρέα σου.
• Δεν μπορείς να κάνεις έναν καβγά της προκοπής με τον άντρα σου, χωρίς να ακούσεις «άσ’τα αυτά τα δικηγορικά σου» ή «αλλού αυτά, εδώ δεν είναι δικαστήριο». Και αν και ο άντρας σου είναι δικηγόρος, τότε δεν μπορείς να τσακωθείς χωρίς εκφράσεις του τύπου «οι κατηγορίες σου είναι ανυπόστατες», «ενίσταμαι», «η απόφασή μου είναι οριστική, τελεσίδικη και αμετάκλητη» και «οι ισχυρισμοί σου δέον να απορριφθούν ως απαράδεκτοι, άλλως ως ουσία αβάσιμοι»!
• Και αφού έχεις χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού, κάθε σκέψη ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος και έχεις βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, αναρωτιέσαι κυνικά γιατί δεν γινόσουν τελικά δασκάλα, αφού, για αυτό το επάγγελμα τουλάχιστον, υπάρχουν τρεις λόγοι να το επιλέξεις (κατά το γνωστό ανέκδοτο): Ιούνιος, Ιούλιος και Αύγουστος!

Απευθυνόμενη στους συναδέλφους, να απολογηθώ που δεν αναφέρω τους 798 επιπλέον λόγους που καθιστούν το επάγγελμά μας απαίσιο (ω ναι, τους έχω σκεφθεί), αλλά το κείμενο θα γινόταν κουραστικό για τους φυσιολογικούς- μη δικηγόρους- ανθρώπους.