Έχοντας γελάσει με τη χιουμοριστική σειρά φωτογραφιών για το επάγγελμά μου με τις λεζάντες τι νομίζουν οι φίλοι μου ότι κάνω, τι νομίζει η μαμά μου ότι κάνω, τι νομίζει η κοινωνία ότι κάνω, τι νομίζουν οι πελάτες μου ότι κάνω, τι νομίζω εγώ ότι κάνω και τι πραγματικά κάνω (αν δεν έχετε δει το σχετικό poster κοιτάξτε εδώ: Lawyers-What my parents think I do meme), σκέφτηκα πως κάποιος άλλος βασανισμένος δικηγόρος εκεί έξω, με αμέτρητες ώρες διαβάσματος να βαραίνουν το κεφάλι του και καλή αίσθηση του χιούμορ, είπε να διασκεδάσει λίγο τους συναδέλφους του.
Άραγε πόσοι να είμαστε αυτή τη στιγμή έτσι, με καμιά δεκαριά βιβλία και φακέλους εκκρεμών υποθέσεων ανοιχτά επάνω στο γραφείο μας να καταλαμβάνουν όλο τον διαθέσιμο χώρο, εκτός των λίγων τετραγωνικών εκατοστών που αναλογούν μόνιμα στην κούπα του καφέ; (Kαι μετά λένε πως οι δικηγόροι επιλέγουν μεγάλα γραφεία για λόγους image. Άλλο τόσο να ήταν το έπιπλο, και πάλι δεν θα μου έφτανε!)
Πάντως είμαι σίγουρη πως όλοι εμείς, παρόλο που αυτή την εποχή νιώθουμε πως βρισκόμαστε σε πεδίο βολής, ταυτόχρονα νιώθουμε και απίστευτα τυχεροί που επιλέξαμε ένα επάγγελμα που λατρεύουμε, ένα επάγγελμα που μας δίνει την ευκαιρία να βοηθήσουμε όσους μας έχουν ανάγκη. Ένιωθα πάντοτε τεράστια προσωπική ευθύνη όταν ο πελάτης μου ανέθετε την υπόθεσή του. Έλεγα πως το πρόβλημά του γίνεται πλέον δικό μου πρόβλημα και πρέπει να βρω τη λύση. Είναι βαρύ φορτίο... Χρειάζεται ισχυρό καρδιαγγειακό, γερό στομάχι, ατσάλινα νεύρα, απύθμενη υπομονή, αστείρευτη ευρηματικότητα, απεριόριστη ικανότητα ελιγμών, διπλωματικότητα και διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα.
Είναι κρίσιμο, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, όλοι οι δικηγόροι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να χρησιμοποιήσουμε όλα τα παραπάνω στοιχεία της προσωπικότητάς μας και όσα μας δίδαξαν οι σπουδές μας, οι πελάτες μας, η εμπειρία μας και το πείσμα μας, και να λύσουμε ακόμη περισσότερα και δυσκολότερα προβλήματα. Αγωνιζόμενοι για τη δικαιοσύνη. Όχι αυτή των νόμων... εκείνη των ιδανικών μας.
